Living in paradise!
Blijf op de hoogte en volg Britt
18 Juni 2015 | Thailand, Ko Samet
Hard werken wordt beloond! Toch?! Dat vonden wij dus ook!
Daarom, hebben wij onszelf de afgelopen dagen getrakteerd op een paar daagjes in het prachtige paradijs dat ook wel bekend staat onder de naam ‘’Koh Samed’’. Voor degene die de foto’s op internet hebben bekeken: zo ziet het er dus ook in het echt uit!
Wauw!
Onze vertrekdag begon al akelig vroeg. Maar ach! We waren er inmiddels aan gewend. Om maar liefst 6 uur ’s ochtends liepen we de deur uit, op naar het paradijs!
Eerst een ritje met de taxi, daarna met de metro, daarna met de skytrain, daarna met de bus ennnn daarna nog met de boot! En zoals het klinkt was het ook: vermoeiend!
Maar om 12 uur kwam er dan eindelijk land in zicht. Yes! Wat hadden we ons op dit moment verheugd!
Eenmaal op het eiland werden we in een taxi gegooid met z’n allen (want ja, dit zijn letterlijk truck achtige auto’s waar je achterin het laadgedeelte wordt geladen! Haha) en werden we netjes naar ons hotel gebracht. We liepen door de poort, richting lobby en met de meter viel onze mond meer open. Waaaaaaauw! Het was prachtig! Ons hotel was verdeeld in allemaal kleine huisjes, die allemaal aan het parelwitte strand lagen, met zijn helderblauwe zee. Het was precies zoals je je wel eens voorstelt, als je denkt aan die bounty eilandjes. Het was perfect.
Wat we op het eiland gedaan hebben, kan ik eigenlijk samenvatten in twee woorden: helemaal niks! Wat we dan wel weer heel veel gedaan hebben, kan ik ook samenvatten in twee woorden: genoten en genoten. Na alle chaos en hectiek van Bangkok, was het heerlijk om even in een paradijsje terecht te komen waar je niks hoorde behalve de lounge muziek en de zee. Waar je geen verkeer zag, behalve de bootjes die voorbij dreven. Waar je je niet hoefde te haasten, behalve voor de pannenkoeken bij het ontbijt.
Ons hotel had een top restaurant, die zijn tafeltjes en lounge setjes midden op het strand had geparkeerd. Ik weet nog heel goed, dat we ’s avonds zaten te eten, dat ik de wind door mijn haren voelde waaien, dat ik naar links keek en de prachtige zee op nog geen vijf meter afstand zag, dat ik naar rechts keek, waar de lieve Thaise mensen mij toelachten en dat ik naar boven keek, waar de meest groene bomen boven mij waaide met daarin sfeerlampjes verstopt. Nu ik dit weer aan het typen ben, voelt het weer even alsof ik er ben. Maar zodra je ook maar één blik richting het raam werpt, weet je alweer meteen dat je in Bangkok bent. De stad waar ik ook van hou, maar op een andere manier, om zijn andere charmes.
De terugrit zette ons ook echt met beide voeten weer op de grond. Want ja hoor, het stormt nooit op het eiland, behalve op de dag dat Britt en Maud naar huis moeten natuurlijk. Onze speedboot kwam ons op ons privé strandje ophalen (jetset he?!), maar kon door de storm niet aanmeren. Echt faaaantastisch, met je koffers boven je hoofd door de zee lopen, om maar bij de speedboot te komen. En dan vervolgens met volle snelheid (en volle regen en wind) racen naar het vaste land! Jullie hadden ons moeten zien… ik wil het niet eens verzopen katjes noemen, het was erger dan dat. Het leek alsof we met z’n tweeën een zwembad in gesprongen waren, daar even lekker een paar meter gedoken hadden en daarna weer het water uit waren geklommen. Maar ach, hebben we dat ook weer eens meegemaakt natuurlijk! En hey, wij waren wel de laatste die op dat moment recht hadden van klagen, na die heerlijke dagen!
Als ik nu mijn kalender erbij pak (bedankt Steffie en Youri!) en de dagen begin te tellen, gaan er verschillende gevoelens door me heen. Een gevoel van intense blijdschap, dat ik over 2,5 week mama al op het vliegveld in Phuket ga halen. Een gevoel van verdriet, dat de laatste maand in dit heerlijke land al is aangebroken. Een gevoel van vreugde, dat ik eindelijk naar huis kan om mijn schoonzus en schoonbroer te feliciteren met het kindje dat gaat komen (jeeeej ik word tante!). Maar vooral een gevoel van spanning! Spanning voor al het moois dat nog komen gaat. Spanning voor alle avonturen die nog voor me liggen. Maar ik ben er klaar voor, ik ben klaar om te gaan genieten van al het moois dat Thailand nog meer te bieden heeft. Kom maar op, ik kan niet wachten!
Daarom, hebben wij onszelf de afgelopen dagen getrakteerd op een paar daagjes in het prachtige paradijs dat ook wel bekend staat onder de naam ‘’Koh Samed’’. Voor degene die de foto’s op internet hebben bekeken: zo ziet het er dus ook in het echt uit!
Wauw!
Onze vertrekdag begon al akelig vroeg. Maar ach! We waren er inmiddels aan gewend. Om maar liefst 6 uur ’s ochtends liepen we de deur uit, op naar het paradijs!
Eerst een ritje met de taxi, daarna met de metro, daarna met de skytrain, daarna met de bus ennnn daarna nog met de boot! En zoals het klinkt was het ook: vermoeiend!
Maar om 12 uur kwam er dan eindelijk land in zicht. Yes! Wat hadden we ons op dit moment verheugd!
Eenmaal op het eiland werden we in een taxi gegooid met z’n allen (want ja, dit zijn letterlijk truck achtige auto’s waar je achterin het laadgedeelte wordt geladen! Haha) en werden we netjes naar ons hotel gebracht. We liepen door de poort, richting lobby en met de meter viel onze mond meer open. Waaaaaaauw! Het was prachtig! Ons hotel was verdeeld in allemaal kleine huisjes, die allemaal aan het parelwitte strand lagen, met zijn helderblauwe zee. Het was precies zoals je je wel eens voorstelt, als je denkt aan die bounty eilandjes. Het was perfect.
Wat we op het eiland gedaan hebben, kan ik eigenlijk samenvatten in twee woorden: helemaal niks! Wat we dan wel weer heel veel gedaan hebben, kan ik ook samenvatten in twee woorden: genoten en genoten. Na alle chaos en hectiek van Bangkok, was het heerlijk om even in een paradijsje terecht te komen waar je niks hoorde behalve de lounge muziek en de zee. Waar je geen verkeer zag, behalve de bootjes die voorbij dreven. Waar je je niet hoefde te haasten, behalve voor de pannenkoeken bij het ontbijt.
Ons hotel had een top restaurant, die zijn tafeltjes en lounge setjes midden op het strand had geparkeerd. Ik weet nog heel goed, dat we ’s avonds zaten te eten, dat ik de wind door mijn haren voelde waaien, dat ik naar links keek en de prachtige zee op nog geen vijf meter afstand zag, dat ik naar rechts keek, waar de lieve Thaise mensen mij toelachten en dat ik naar boven keek, waar de meest groene bomen boven mij waaide met daarin sfeerlampjes verstopt. Nu ik dit weer aan het typen ben, voelt het weer even alsof ik er ben. Maar zodra je ook maar één blik richting het raam werpt, weet je alweer meteen dat je in Bangkok bent. De stad waar ik ook van hou, maar op een andere manier, om zijn andere charmes.
De terugrit zette ons ook echt met beide voeten weer op de grond. Want ja hoor, het stormt nooit op het eiland, behalve op de dag dat Britt en Maud naar huis moeten natuurlijk. Onze speedboot kwam ons op ons privé strandje ophalen (jetset he?!), maar kon door de storm niet aanmeren. Echt faaaantastisch, met je koffers boven je hoofd door de zee lopen, om maar bij de speedboot te komen. En dan vervolgens met volle snelheid (en volle regen en wind) racen naar het vaste land! Jullie hadden ons moeten zien… ik wil het niet eens verzopen katjes noemen, het was erger dan dat. Het leek alsof we met z’n tweeën een zwembad in gesprongen waren, daar even lekker een paar meter gedoken hadden en daarna weer het water uit waren geklommen. Maar ach, hebben we dat ook weer eens meegemaakt natuurlijk! En hey, wij waren wel de laatste die op dat moment recht hadden van klagen, na die heerlijke dagen!
Als ik nu mijn kalender erbij pak (bedankt Steffie en Youri!) en de dagen begin te tellen, gaan er verschillende gevoelens door me heen. Een gevoel van intense blijdschap, dat ik over 2,5 week mama al op het vliegveld in Phuket ga halen. Een gevoel van verdriet, dat de laatste maand in dit heerlijke land al is aangebroken. Een gevoel van vreugde, dat ik eindelijk naar huis kan om mijn schoonzus en schoonbroer te feliciteren met het kindje dat gaat komen (jeeeej ik word tante!). Maar vooral een gevoel van spanning! Spanning voor al het moois dat nog komen gaat. Spanning voor alle avonturen die nog voor me liggen. Maar ik ben er klaar voor, ik ben klaar om te gaan genieten van al het moois dat Thailand nog meer te bieden heeft. Kom maar op, ik kan niet wachten!
-
18 Juni 2015 - 20:11
Ronny Motke:
Lieve Britt, wat heerlijk dat je zo geniet! En dan als je moeder er ook nog komt...... Heerlijk!!
Liefs van Ronny
-
18 Juni 2015 - 20:21
Mamie:
He schat, we hadden gisteren al uitgebreid geskyped maar wat weer een heerlijk verhaal om te lezen. Wat een heerlijke plek!! Dat relaxen en chillen hebben jullie echt verdiend na alle hectiek van Bangkok, het afsluiten van de stage en alles wat daarbij komt.
Ja, de tijd gaat nu snel, ook voor mij !!! Yes!! De eerste spulletjes liggen al klaar en de to-do lijstttt is gemaakt, haha! Geniet nog eerst samen met je lieve vriendinnetje van alles in Bangkok dat jullie nog niet gezien en gedaan hebben, vervelen zal er zeker niet bij zijn.... Wat is het toch een avontuur, dit zullen jullie zeker nooit vergeten!! Schat, nog heel veel plezier, ben voorzichtig en vooral.....GENIET!!! love you!!xxxxxx -
19 Juni 2015 - 01:55
Roger:
Ha lieverd! SUPER leuk geschreven! Alleen 1 kritiekpuntje.. in t laatste deel mis ik t gemis van mij? Hahahahaha grapjuh! Geniet er nog ff van en zoals tante Nicole al zei op Facebook. voor jet weet sta je weer bij de afhaalchinees in zjwaame! Tot snel lieverd ik kan niet wachten! -
19 Juni 2015 - 09:04
Ine En Peter:
Hoi Britt, super leuk verhaal weer. Geniet nog enkele weekjes, we houden contact en we zien je op Schiphol. Groetjes Ine en Peter. -
19 Juni 2015 - 09:58
Lynn:
Hoi lief nichtje!
Oah wat super om te leaze! Miejsien mosse maar un book goan schrieve haha :)
Ich bun zo blie veur dich det het dich zo good bevelt in Thailand! Maar bun oog weer heel blie es ich dich weer zeen!
Geniet nog samen van uch heerlijke tied in Thailand!
Tot snel lieverd!
Kusjes van dien nichtje -
19 Juni 2015 - 14:23
Eddy En Ellies:
Hallo Britt.
Het einde komt een beetje in zicht maar doe nog maar eerst genieten bij de olifanten.
Voor je het weet sta je weer op Hollandse bodem.
Groetjes en tot weer.
Eddy en Ellies. -
19 Juni 2015 - 19:08
Maud & Bart:
Lieverd, wat een heerlijk verhaal weer om te lezen!!! Krijg nu toch wel beetje spijt dat ik niet kom... Maar beloofd is beloofd, dat halen we in op Ibiza
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
